Η Ομοσπονδία μας, προσκλήθηκε από διευθυντή του γυμνασίου Θεσσαλονίκης, καθώς και από την μητέρα ενός μαθητή με διάγνωση «Δυσλεξία και Διάσπαση προσοχής με Υπερκινητικότητα» για να ενημερώσει και να συζητήσει με τους εκπαιδευτικούς για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν με τον μαθητή.
Ανταποκριθήκαμε στο αίτημά τους, πηγαίνοντας, στο σχολείο στις 21-1-11, η πρόεδρος του φορέα μας, μαζί με μια εκπαιδευτική ψυχολόγο εθελόντρια και συνεργάτιδά μας.
Όταν φτάσαμε, ο διευθυντής μας παρακάλεσε να περιμένουμε για 15 λεπτά, να χτυπήσει το κουδούνι και να συγκεντρωθούν οι εκπαιδευτικοί.
Στην διάρκεια της αναμονής, εμπλακήκαμε σε μια άτυπη κουβέντα με τρεις εκπαιδευτικούς που παρευρίσκονταν στον χώρο. Κατά την διάρκεια αυτής της κουβέντας, ο διευθυντής δεν παρευρίσκονταν σε αυτό τον χώρο, ενώ μπαινόβγαιναν εκπαιδευτικοί, εκ των οποίων κάποιοι ενεπλάκησαν στην κουβέντα μας.
Ο χρόνος περνούσε, χτύπησε το κουδούνι και ο διευθυντής δεν εμφανίστηκε.
Η άτυπη κουβέντα συνεχιζόταν περίπου για 30 λεπτά, ο διευθυντής δεν εμφανιζόταν και οι εκπαιδευτικοί, προοδευτικά αποχωρούσαν, και έτσι μείναμε μόνοι με μια εκπαιδευτικό, στην οποία εκφράσαμε την απογοήτευσή μας για την συμπεριφορά του σχολείου αλλά και για όλα αυτά που εισπράξαμε αυτή την άτυπη και σύντομη κουβέντα που κάναμε μαζί τους.
Οι εκπαιδευτικοί δεν γνώριζαν καν ποιοι είμαστε, γιατί κάποια στιγμή κάποιος μας ρώτησε εάν είμαστε από την «Πυξίδα». Φεύγοντας στο διάδρομο, εμφανίστηκε ο διευθυντής, ο οποίος βρισκόταν στην διπλανή αίθουσα όπως αντιληφθήκαμε και μας είπε το περίφημο «κάτι πήρανε»! Ούτε συγνώμη, αλλά και ούτε ένα ευχαριστώ
Δεν αντιδράσαμε εκείνη την στιγμή γιατί ο θυμός μας ήταν ανάμεικτος με έκπληξη και αμηχανία, στην κυριολεξία ήμασταν κεραυνοβολημένοι από την αδιαφορία, την αγένεια αλλά και την άγνοια όλων.
Επικοινωνήσαμε την Δευτέρα 24-1-11 με τον διευθυντή και εκφράσαμε την δυσαρέσκειά μας αλλά και την απορία μας για τον τρόπο που διαχειρίστηκε την προσφορά μας. Η απάντησή του ήταν «μα και αυτοί που ήρθαν, ήρθαν με το ζόρι». Για το ότι δεν ήρθε ο ίδιος «ούτε λόγος». Τα συμπεράσματα δικά σας.
Τα δικά μας συμπεράσματα έστω και από αυτή την άτυπη κουβέντα ήταν απογοητευτικά. Οι γνώσεις των εκπαιδευτικών για τις δυσκολίες αλλά και το συνολικό ψυχοκοινωνικό προφίλ των παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες δυστυχώς ήταν ανύπαρκτο.
Οι απόψεις που εκφράστηκαν ήταν:
- Μπορείτε να μας πείτε τι να κάνουμε αλλά χωρίς τίποτε να διαφοροποιήσουμε στην διδασκαλία, αλλά και στον τρόπο εξέτασης και αξιολόγησης του μαθητή.
- Νομίζουμε πως αυτά τα παιδιά πρέπει να είναι σε ειδικά σχολεία.
- Ας αναλάβει αυτή η «αόρατη» πολιτεία την ευθύνη της, αλλά εξαιρώντας εμένα τον εκπαιδευτικό από τον κρίκο αυτής της πολιτείας.
Ήταν σαν να μας φώναζαν εμείς έχουμε μαθητές «κουκιά» και όχι μαθητές-ανθρώπους που μέσα στο σχολείο αισθάνονται – αγωνιούν – επιθυμούν – θυμώνουν – φοβούνται και θέλουν να ανήκουν μέσα στην σχολική κοινωνία.
Φυσικά η παιδαγωγική άποψη του πως δημιουργώ περιβάλλον επιτυχίας για τον μαθητή, ώστε να εμπιστευθεί τον εαυτό του για να μπορέσει να αναπτύξει την αυτοπεποίθησή του, «Άγνωστο κείμενο σε άγνωστη γλώσσα»
Ο όρος απογοήτευση είναι πολύ ανεπαρκής για να εκφράσει αυτό που στο σύνολο αυτής της επίσκεψης εισπράξαμε, όχι μόνο για την προσπάθειά μας, αλλά και για τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς και πάνω από όλα για τα ίδια τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες για αυτό που βιώνουν κάθε μέρα στο σχολείο.
Θεωρούμε ότι σ' ένα τέτοιο σχολικό πλαίσιο- όπου υπάρχει άρνηση από τους εκπαιδευτικούς να κατανοήσουν για ποιο λόγο έχουν αυτές τις δυσκολίες οι μαθητές και να αναπροσαρμόσουν την εκπαιδευτική τους προσέγγιση αλλά και την αξιολογική αντίληψη δικαιοσύνης μέσα στην οποία είναι εγκλωβισμένοι, τα παιδιά κακοποιούνται – αδιαφανώς- ασελγώντας επάνω τους και μάλιστα με ήσυχη την συνείδησή τους,
Φυσικά η πιο πάνω συμπεριφορά δεν χαρακτηρίζει όλους τους εκπαιδευτικούς γιατί έχουμε συνεργαστεί με εκπαιδευτικούς και ευσυνείδητους ευαισθητοποιημένους που ενδιαφέρονται για τον άνθρωπο μαθητή.
Ευελπιστούμε αυτή η κατάθεση μας να μας ενεργοποιήσει όλους τους εμπλεκόμενους στην κατεύθυνση της αφύπνισης και συνεργασίας και όχι της στείρας αντιπαράθεσης.
Με αγωνιστική ελπίδα
Η Ομοσπονδία.